We don’t chase the hype—we uncover the truth behind it. Our mission is to reveal what’s hidden, challenge what’s assumed, and inform with integrity.
Learn More
We don’t chase the hype—we uncover the truth behind it. Our mission is to reveal what’s hidden, challenge what’s assumed, and inform with integrity.
Learn MoreShowcases compelling visual narratives that go beyond words. Through creative cinematography, dynamic editing, and powerful storytelling, these videos capture moments that stir emotion, convey messages, and celebrate expression. Whether documenting real-life events, portraying fictional stories, or highlighting talents and causes, each frame reflects passion and purpose. This space is a tribute to the artistry of motion—where every second counts, and every scene speaks volumes.
As we welcome a new academic year, The TouchStone, the official student publication of Cagayan State University - Sanchez Mira, is excited to invite passionate and driven individuals to join our editorial board.
Aloft in Sports Year '23-where roars echoed across the gymnasium, camaraderie was the anthem, and the memories? They're here to stay. We didn't just cheer; we crafted moments that'll live on long after the dust settles.
As part of the Agridam Cagayan Valley 2024, DOST Region 2 brought innovations that are essential for disaster readiness and resiliency.
The Literary section gives voice to the thoughts, experiences, and imaginations of aspiring writers. Through poetry, short stories, and reflective essays, this space invites readers to pause and reflect—on life, on society, and on the quiet moments that shape who we are. Each piece is a testament to the creativity and emotional depth of our contributors, turning ordinary words into powerful expressions. Whether written in humor, hope, or heartbreak, these works remind us that every story has the power to move, to inspire, and to connect.
Ang sugat na iyong iniwan ay kay hirap maghilom, Isang probinsya
ang humahagulgol, Nagpupumilit na makaahon. Bagamat mahirap, ay
unti-unting babangon.
Matuyo man ang mga daan, Maayos man ang mga nasirang tahanan,
Kailanma'y nakaukit sa isipan, Ang mga karanasan ng napagdaanan sa
iyong pagsalakay.
Nawasak mo man ang mga ari-arian, Ngunit hindi ang pusong patuloy
na lalaban. Dahan-dahan ang pag-usad, Unti- unting matatanaw ang
maliwanag na bukas.
Ang unos na sumubok sa bawat Cagayano... Muling kikislap ang
pag-asa sa kanilang mga puso. Sa muling pagsikat ng araw, Isang
bagong simula ang sisibol.
Ako si Jose. Isang commuter na estudyante na palaging maagang
pumapasok sa iskwelahan at gabi na kung nakakauwi. Araw-araw na
bitbit ang pangarap gaano man kapagod ang bawat biyahe. Tulad ng
mga sasakyan tuwing rush hour ang bagal ng aking usad. Tulad ng
takbo ng ambulansya, ang aking pag-iisip sa mga sana at bakit sa
buhay.
Madadatnan ko sa aking pag-uwi sa bahay ang pangaral na kesyo ako
yung panganay, dapat ako yung modelo. Na hindi tanggap ang
salitang pagkakamali saanmang aspeto. Sabi ni inay, "Ikaw ang
pag-asa namin nong. Matatanda na kami, pag nakapagtapos ka na,
ikaw na magpapa-aral sa mga kapatid mo, ha?.” At sabi naman ni
tatay, "Nakikita mo itong bahay natin? Andami ng tumutulo.
Papalitan mo agad yung bubong pag may trabaho ka na, ha?". ...
May lima pa akong kapatid, dalawang nasa Junior High at tatlong
elementarya. Hindi pa ako nakakapagtapos ngunit naiatang na sa'kin
ang ilang taon pa nilang pag-aaral. Panganay feels nga naman?
Hindi ko pwedeng ipakita sa pamilya ko ang mga hirap na
kinakaharap ko. Araw-araw akong naka- maskara upang itago ang
bigat ng damdamin sa pagbitbit ng pangarap ng buong pamilya.